Από την καταστροφή στην αναγέννηση, 1968
Ο Βαγγέλης Μουστάκας ασχολήθηκε με την πλαστική από τα εφηβικά του χρόνια, εργαζόμενος στον «Κεραμικό», όπου φιλοτεχνούσε γλυπτά άλλοτε δικής του έμπνευσης και άλλοτε βασιζόμενος σε αντιγραφές από αγγεία του Αρχαιολογικού Μουσείου. Σπούδασε γλυπτική στην ΑΣΚΤ (1950-1953) κοντά στο Μιχάλη Τόμπρο και συνέχισε στην Accademia di Belle Arti της Φλωρεντίας (1960-1963) χαρακτική και διακοσμητική κοντά στους Berti, Viani και Albano και ειδικεύτηκε στη χύτευση χάλκινων έργων στα Καλλιτεχνικά Χυτήρια Bruno Bearzi. Η πλούσια εμπειρία και εκπαίδευση του καλλιτέχνη αντανακλάται στο εύρος και την πολυφωνία της δημιουργίας του, όπως αυτή αποδίδεται μέσα από τα μεγαλειώδη παραστατικά του αγάλματα αλλά και τα εξπρεσιονιστικά αφηρημένα μνημεία του. Στο έργο του αφομοιώνει ερεθίσματα από την αρχαία ελληνική παράδοση και το σύγχρονο εξευρωπαϊσμένο περιβάλλον του, ενώ ανακαθορίζει την ύλη σε μέσο επικοινωνίας των προσωπικών του ιδεώδη. Εάν και έχει ασχοληθεί με πληθώρα θεμάτων και τεχνικών, το συνδετικό νήμα ολόκληρης της δημιουργίας του καλλιτέχνη είναι το εξπρεσιονιστικό ύφος με το οποίο φανερώνει τους προβληματισμούς του.
Ο Μουστάκας ανήκει στη γενιά, που σε πολύ νεαρή ηλικία ήρθε αντιμέτωπη με τις κακουχίες και τις συνέπειες του Β´ Παγκοσμίου πολέμου. Οι αναμνήσεις και οι έντονες ανησυχίες του γλύπτη για την εποχή εκείνη εκδηλώνονται με ιδιαίτερη έμφαση στη σειρά έργων της περιόδου 1960-1970, στα οποία διαπραγματεύεται τη φρίκη και τις συνέπειες του πολέμου, τον εγκλωβισμό –και την ανικανότητα του ανθρώπου να αποδράσει από αυτόν.
