Με θέμα τη σελήνη, 1970

Μετά την αποφοίτησή από την ΑΣΚΤ, όπου διδάχθηκε γλυπτική δίπλα στον Μιχάλη Τόμπρο, και στην οποία εγγράφηκε σε ηλικία μόλις 16 ετών, ο Δημήτρης Αρμακόλας συνέχισε τις σπουδές στην École des Beaux Arts (1960-1962) στο Παρίσι, ενώ παράλληλα μελετούσε στα μουσεία της γαλλικής πρωτεύουσας. Παραγωγικός και γόνιμος δημιουργός, ανήκει στη μεταπολεμική ομάδα γλυπτών που επιδόθηκε σε καινοτόμους πειραματισμούς και βοήθησε στη διαμόρφωση της σύγχρονης εικαστικής σκηνής της Ελλάδας. O Αρμακόλας δεν περιορίστηκε σε συμβατικούς ρυθμούς και τυποποιημένη θεματολογία, τολμώντας να εισχωρήσει σε έναν προκλητικό κόσμο μεταξύ εξπρεσιονισμού και συμβολισμού. Στο έργο του πλάθει πολυσχιδείς και πολύπλευρες συνθέσεις αποτελούμενες από τμήματα μορφών και αφηρημένων σχημάτων. Τα γλυπτά του διακατέχονται από έντονη εκφραστικότητα και ερωτισμό, επιδιώκοντας να οδηγήσουν τη φαντασία σε “ποιητικές εξάρσεις”. Από τη δεκαετία του 1970, οι αφαιρετικές τάσεις του Αρμακόλα αντισταθμίζονται από τις ρεαλιστικές ανθρώπινες μορφές που εισέρχονται στη θεματολογία του. Πρωταρχικός άξονας καθίσταται ο γυναικείος κορμός, συνήθως αποκομμένος στα γόνατα και φορμαρισμένες σε πόζες έκστασης. Τα ανάγλυφα γυμνά σώματα λειτουργούν «σαν μνήμες από σπασμένα αγάλματα» και επικαλούνται την αρχαία ελληνιστική γλυπτική, ενώ η παράθεση των λείων επιδερμίδων των γυναικών με τις τραχιές, ακατέργαστες επιφάνειες του φόντου δημιουργεί μια αντιθετική σχέση ρυθμών με αποτέλεσμα ένα μίγμα “σουρεαλιστικού εξπρεσιονισμού”.