Το δάσος της Φολόης, 1937
Ζωγράφος και χαράκτης. Το 1922 ήρθε στην Ελλάδα. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με καθηγητή τον Κ. Παρθένη και χαρακτική με καθηγητή τον Γ. Κεφαλληνό. Από το 1939 και για δύο χρόνια εργάστηκε στο λιθογραφείο Β. Παπαχρυσάνθου. Ταξίδεψε πολύ στο εξωτερικό για επιμόρφωση. Από το 1942 έως το 1970 υπηρέτησε στο Ίδρυμα Εκτύπωσης Τραπεζογραμματίων και Αξιών της Τράπεζας της Ελλάδος, χαράζοντας πολλά χαρτονομίσματα. Ασχολήθηκε επίσης με την εικονογράφηση βιβλίων και τη χάραξη γραμματοσήμων. Αρχικά τα θέματά του αντλούνται από την καθημερινότητα, με προτίμηση σε οικείες εικόνες και τοπία, ενώ μετά το 1950 στρέφεται σε αφηρημένα θέματα και πειραματισμούς με το χρώμα.
Το έργο Το δάσος της Φολόης, χαραγμένο σε όρθιο ξύλο, διαπραγματεύεται το πρόβλημα της φωτοσκίασης μέσα από την ασπρόμαυρη χάραξη, και κυρίως την απόδοση των ελάχιστων φωτεινών ανοιγμάτων που διακρίνονται αποσπασματικά μέσα στο πολύ σκοτεινό τοπίο του δάσους. Με αφορμή την παρουσία των δύο μορφών στο βάθος της σύνθεσης, ο Βελισσαρίδης σχεδιάζει την εικόνα του μονοπατιού και των γιγαντιαίων δέντρων μέσα από μια εναλλαγή διαγωνίων και οριζόντιων σχημάτων, ενώ τα ελάχιστα φωτεινά σημεία έχουν δημιουργηθεί με την χάραξη επαναληπτικών λεπτών γραμμώσεων και μικρών κηλίδων σε όλη την επιφάνεια. Η μοναδική, πολύ μικρή λευκή επιφάνεια πλαισιώνει τις δύο μορφές, δημιουργώντας έναν περιορισμένο φωτεινό ορίζοντα.
