Η εγγονή του καλλιτέχνη, 1950
Ο Δημήτρης Γαλάνης ήταν χαράκτης, από τους πρωτοπόρους στο είδος του στον ελληνικό καλλιτεχνικό κόσμο.Από πολύ μικρή ηλικία εκδήλωσε ενδιαφέρον για τη μουσική, τα μαθηματικά και το σχέδιο και από τα εφηβικά του χρόνια άρχισε να δημοσιεύει γελοιογραφίες σε εφημερίδες και περιοδικά. Μετά από δύο χρόνια φοίτησης στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου (1897-1899) και έχοντας πάρει μαθήματα σχεδίου από τον Νικηφόρο Λύτρα (1899), εγκαταστάθηκε το 1900 στο Παρίσι, όπου παρέμεινε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του, ταξιδεύοντας κατά καιρούς σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και στην Ελλάδα.
Ως τo 1902 σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών κοντά στον Fernand Cormon, ενώ από το 1901 ως το 1912 συνεργάστηκε με πολλά γνωστά χιουμοριστικά περιοδικά, όπως τα “Frou-Frou”, “Le Rire”, “Le Sourire”, “L’ Assiette au Beurre” κ.ά., δημοσιεύοντας γελοιογραφίες και σχέδια. Το συστηματικό ενδιαφέρον του για τη χαρακτική πρέπει να εκδηλώθηκε σε ένα ταξίδι του στη Γερμανία (1907-1909) και το 1918 ξεκίνησε την εικονογράφηση βιβλίων, δραστηριότητα που καλύπτει ένα σημαντικό μέρος της καλλιτεχνικής του δημιουργίας και περιλαμβάνει περισσότερα από εκατό βιβλία, λευκώματα, ημερολόγια και εκδόσεις τέχνης. Από το 1930 σταμάτησε να ασχολείται με τη ζωγραφική και αφιερώθηκε αποκλειστικά σχεδόν στη χαρακτική. Έχοντας πάρει τη γαλλική υπηκοότητα, δίδαξε στην ακαδημία Andre Lhote (1925-1928), στο εργαστήριό του (1930-1937) σε έλληνες καλλιτέχνες που σπούδαζαν στο Παρίσι και στη Σχολή Καλών Τεχνών (1945-1952). Το 1945 εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και το 1950 αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Στη δεκαετία του 1920 ο Γαλάνης, εξοικειωμένος πλέον με την ξυλογραφία, αρχίζει να πειραματίζεται περισσότερο με τις τεχνικές της χάραξης σε χαλκό. Συνθέσεις που είχε χαράξει στο ξύλο την προηγούμενη δεκαετία, εναρμονίζονται με τον τρόπο γραφής και τις δεσμεύσεις της χάραξης με οξύ. Αναπτύσσοντας εξαιρετικά πλούσια εκθεσιακή δραστηριότητα τόσο στη Γαλλία όσο και σε άλλες χώρες, παρουσίασε το 1922 στο Παρίσι την πρώτη ατομική του έκθεση, την οποία προλόγισε ο Andre Malraux. Έλαβε επίσης μέρος σε παρισινά σαλόνια, ενώ από το 1920 ως το 1926 συνεξέθεσε με μερικούς από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο Picasso, ο Matisse, ο Braque, ο Chagall και ο Derain, με τον οποίο τον συνέδεε στενή φιλία. Το 1991 το έργο του παρουσιάστηκε σε αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης – Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, στην Άνδρο.
Ο Γαλάνης συνηθίζει να μεταγράφει τους πίνακές του σε χαρακτικά, τα πρώτα χρόνια τις γεωμετρημένες νεκρές φύσεις, αργότερα τις στρογγυλεμένες μορφές των γυναικών και τα τοπία. Το πορτραίτο του γιου του, Jean, σε παιδική ηλικία έγινε με βάση το αντίστοιχο ζωγραφικό έργο που χρονολογείται το 1914 και είναι ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Δ. Γαλάνη. Kύριο χαρακτηριστικό του είναι η έντονη συναισθηματική φόρτιση, που όμως επιτρέπει την παρουσία κυβιστικών χαρακτηριστικών στη σύνθεση.
Τα σχέδια του Γαλάνη που ανήκουν στη Συλλογή της Πινακοθήκης Αβέρωφ είναι τέσσερεις συνθέσεις με γυμνά και μία Προσωπογραφία της εγγονής του καλλιτέχνη. Ο συλλέκτης Τάκης Τσάμης, ο οποίος δώρισε 82 έργα στην Πινακοθήκη το 1997, αναφέρει ότι η μακρόχρονη φιλία του με το Γαλάνη χρονολογείται από το 1949. Η προτίμησή του για τα σχέδια, δικαιολογεί το πλήθος των σχεδίων της συλλογής του που φθάνουν τον αριθμό των 150, τα περισσότερα σχεδιασμένα με συγκίνα (αιματίτη) και με θέμα τους το γυμνό. Τα σχέδια της Πινακοθήκης πρέπει να ανήκουν στην ίδια χρονολογική περίοδο και με βάση τη χρονολογία 1949 στο ένα από τα καθιστά γυμνά θα πρέπει να έχουν φιλοτεχνηθεί όλα τότε. Το γεγονός ότι ο Γαλάνης δεν υπέγραφε, ούτε βεβαίως χρονολογούσε τα σχέδιά του, ενώ τα εξέθετε σπάνια, δημιουργεί ορισμένες δυσκολίες, κυρίως όταν τα σχέδια δεν μπορούν να συνδυαστούν με πίνακες ή χαρακτικά του. Τα παραπάνω σχέδια, με την ελεύθερη χαρακτηριστική καμπύλη γραμμή και τις δυνατότητες που δίνει η πυκνή υφή της συγκίνας, αποτελούν ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ ενός ανώνυμου γυμνού και ενός πορτρέτου γυμνής γυναίκας, καθώς ο Γαλάνης έχει επιμείνει ιδιαίτερα στην απόδοση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών προσώπου.
