Ανατολίτικο λουτρό, π. 1890-1900
Ο Θεόδωρος Ράλλης καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Έχοντας σπουδάσει στο Παρίσι κοντά στο Gérome, στρέφεται προς τον εξωτικό οριενταλισμό, που από τα μέσα του 19ου αιώνα δεν παύει να ελκύει τους ζωγράφους. Αν και κάποιες φορές ερμηνεύει την τάση αυτή μέσα από το θρησκευτικό συναίσθημα και το μυστικισμό της Ανατολής, το φιλήδονο γυμνό είναι αυτό που κυρίως τον απασχολεί. Το γυμνό άλλωστε, όπως και οι άλλοι οριενταλιστές, χρησιμοποιεί ως πρόφαση για να απεικονίσει σκηνές σε χώρους ιδιαίτερους, όπως το λουτρό ή το χαρέμι, οι οποίες εξάπτουν τη φαντασία για ό,τι απόκρυφο μπορεί να συμβαίνει εκεί.
Στο Ανατολίτικο λουτρό σ’ ένα πλούσια διακοσμημένο λουτρό απεικονίζονται τρεις νεαρές γυναίκες, που χαλαρώνοντας στο χαμάμ, απολαμβάνουν νωχελικά τις υπηρεσίες που τους προσφέρει μια αραπίνα. Η ατμοσφαιρικότητα του χώρου αποδίδεται με ιδιαίτερα περιορισμένη χρωματική κλίμακα, που φτάνει στη μονοχρωμία του θερμού καφέ. Δεν αποκλείεται ο πίνακας να μην είναι τελειωμένος, άποψη με την οποία συνηγορούν η ασαφής απόδοση του βάθους και των λεπτομερειών, καθώς και το ότι είναι ανυπόγραφος. Ωστόσο, η ζωγραφική στα γυμνά που λάμπουν αλαβάστρινα και η απόδοση του ερωτισμού που πλανιέται στον απόκρυφο και απαραβίαστο χώρο των γυναικών, καθιστούν το έργο αυτό γνήσια έκφραση των στόχων του Ράλλη.