Ελιές στη Θάσο, 1940

Μαθητής του Νικόλαου Λύτρα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, απ’ όπου αποφοίτησε το 1926 και από τους ανήσυχους καλλιτέχνες της δεκαετίας του 1920, που αντιλαμβάνονται ότι κάτι καινούριο κυοφορείται στην ελληνική τέχνη, μέσα από το έργο ζωγράφων σαν του Κωνσταντίνου Μαλέα και του Σπύρου Παπαλουκά, έρχεται το 1930 στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές ζωγραφικής στην Ακαδημία Grande Chaumière και χαρακτικής κοντά στο Δημήτριο Γαλάνη. Βαθιά επηρεασμένος από την προσωπικότητα και το έργο του μεγάλου χαράκτη, στρέφεται στη βυζαντινή ζωγραφική με την οποία έρχεται σε ουσιαστική επαφή, ενώ παράλληλα ανάλογες αναζητήσεις συγχρόνων καλλιτεχνών, όπως του Derain, θα αφήσουν τα ίχνη τους στα έργα του. Το Άγιον Όρος που θα επισκεφθεί αμέσως μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα και τη μόνιμη εγκατάστασή του στη Θεσσαλονίκη το 1935, θα γίνει από τα αγαπημένα θέματά του και ο τελικός σκοπός των αισθητικών του αναζητήσεων. Τοπία, προσωπογραφίες, γυμνά, καθημερινές σκηνές και αγιογραφίες αποτελούν τη θεματογραφία του Ρέγκου στην οποία διακρίνονται εμφανώς οι επιρροές της βυζαντινής τέχνης, αλλά και ο πλούτος των εμπειριών του από τα πολλά ταξίδια του, τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ιταλία, την Ισπανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, τα οποία συνέβαλλαν στην ανανέωση της καλλιτεχνικής του έκφρασης και στη χρησιμοποίηση ποικίλων τεχνοτροπιών.