Με αφορμή τη Δωδώνη, 2001

Στο έργο Με αφορμή τη Δωδώνη, του 2001, η ποιητική ατμόσφαιρα, οι υπαρξιακές αναζητήσεις, το ερημικό τοπίο της εικαστικής αφήγησης, η μοναξιά της ανθρώπινης ύπαρξης είναι στοιχεία, που ο Μανουσάκης διαπραγματεύθηκε στο έργο με θέμα του τη Δωδώνη και την ιερή βαλανιδιά. Στο αρχαιότερο μαντείο, η παρουσία της φηγού, της γνωστής βαλανιδιάς της Δωδώνης, με τις προφητικές ικανότητες, υπονοεί την προσωποποιημένη θεά Φύση. Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει το δέντρο με την προκλητική πράσινη φυλλωσιά του, που γέρνει όλα του τα κλαδιά προς τον άνθρωπο, ο οποίος, συνεπαρμένος από το άγγιγμα, αποστρέφεται τον θεατή. Κάτω από το δέντρο, οι άνθρωποι, με το φύσημα του αέρα και τον ήχο των λεβήτων, έδιωχναν το κακό. Ο ζωγράφος αντικαθιστά το κροτάλισμα για την απομάκρυνση του κακού με το ασβέστωμα. Ο ασβέστης χρησιμεύει για την κάθαρση, την απολύμανση του δέντρου. Ο άνθρωπος του Μανουσάκη ακούει τους παλμούς της γης, το θρόισμα των φύλλων που αγγίζουν το πρόσωπο και την ψυχή του. Άνθρωπος και δέντρο βρίσκονται σε μια κυκλική κλειστή σχέση-σχήμα, όπου ο άνθρωπος παίρνει από τη φύση και η φύση από τον άνθρωπο. Πρόκειται για μια ατέρμονη, αμφίδρομη, κυκλική ζωοποιό κίνηση. Το έργο δημιουργήθηκε ειδικά για την έκθεση "Διαγράφοντας το σήμερα, το αύριο, το χθες, αφιέρωμα στο νομό Ιωαννίνων", που πραγματοποίησε η Πινακοθήκη Αβέρωφ, το 2002.