Μεσόγειος με καλοκαιρία, 1996

Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας ζωγραφική, σκηνογραφία, διαφήμιση και διακοσμητικές τέχνες, ενώ μετά το τέλος της μαθητείας του μελέτησε με υποτροφία του Κρατικού Ιδρύματος Υποτροφιών τη λαϊκή και βυζαντινή τέχνη σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Συνδυάζοντας στη ζωγραφική του ρεαλιστικά και υπερρεαλιστικά στοιχεία, και κάποιες φορές επιδράσεις από τη δουλειά του στη σκηνογραφία όσον αφορά τον τρόπο που συνδέει εσωτερικό και εξωτερικό χώρο, ο Ζουμπουλάκης προσπαθεί να αποκαταστήσει τη βαθιά σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον του, την ιστορία του, τη σύγχρονη ζωή. Τη δεκαετία του 1980 το τοπίο εκφράζει ένα νέο προβληματισμό πάνω στα όρια του χώρου, του χρόνου, της φύσης, του σύμπαντος, με αποτέλεσμα οι συνθέσεις του να επεκτείνονται στο διηνεκές, δημιουργώντας πίνακες που μπορούν να θεωρηθούν αυτόνομοι, συγχρόνως όμως αποτελούν μέρος ενός “όλου”, το ακαθόριστο σχήμα του οποίου ζητά από το θεατή να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του για να οδηγηθεί στο άπειρο.