Νεκρή φύση, 1995

Ο Παύλος Σάμιος, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1969-1972) με δασκάλους το Γιάννη Μόραλη και το Νίκο Νικολάου, ενώ στη συνέχεια μετέβη στο Παρίσι, όπου διέμεινε έως το 1992. Από τους καλλιτέχνες, που εναντιώνονται στο ρεύμα της νέας αφαίρεσης και της πρόταξης της χειρονομίας απέναντι στο αντικείμενο, θέτοντας εκ νέου το πρόβλημα της απεικόνισης, ο Παύλος Σάμιος δεν διστάζει να προβάλει την πίστη του στη ζωγραφική του τελάρου, που εξακολουθεί να προσφέρει δυνατότητες για αναθεώρηση της σχέσης ανάμεσα στην πραγματικότητα και την τέχνη, αντλώντας στοιχεία και μεθόδους από το παρελθόν της ίδιας της ζωγραφικής. Η συνεχής συνάντηση με τους δασκάλους, τους μεγάλους της πρωτοπορίας ή τους παλαιότερους κλασικούς, αλλά και με τη ζωγραφική παράδοση του τόπου μας, τη βυζαντινή και την αρχαία, επανατοποθετεί στο έργο του το πρόβλημα των σχέσεων με το παρελθόν, όχι στο επίπεδο της στείρας νοσταλγίας, αλλά σε εκείνο της πίστης και της συνειδητοποίησης ότι ο καλλιτέχνης είναι αποδέκτης και συγκοινωνός της πολιτισμικής κληρονομιάς του. Η αποδοχή αυτή οδηγεί σε νέα αντιμετώπιση των ερωτημάτων, που ο νεωτερισμός έχει παραμελήσει, όπως η σπουδαιότητα του θέματος, ο νέος ρόλος της μορφής της αφήγησης, η αναδημιουργία του χώρου μιας ιστορίας, με αναζήτηση αναφορών μέσα στην ίδια την ιστορία της τέχνης. Με ιδιαίτερη αναφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, οι οποίες απασχολούν το Σάμιο σε όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας, τη δεκαετία του 1990, εκφράζει τους εξίσου ισχυρούς και συνυφασμένους με την υπόσταση του ανθρώπου δεσμούς, που τον συνδέουν με τη φύση και τις δραστηριότητές του μέσα σ’ αυτή.