Ο 'Aθεος ή Ο θάνατος του 'Aθεου, πριν από το 1903
Ο Νικόλαος Αλεκτορίδης, αν και υπήρξε αυτοδίδακτος ζωγράφος, με το έργο του αποκαλύπτει έναν καλλιτέχνη με ευρεία γνώση που πιθανόν οφείλεται στην παιδεία που έλαβε στην Κωνσταντινούπολη και την επαφή του με τον Ιταλό ζωγράφο Fausto Zonaro, από τον οποίο πήρε μερικά μαθήματα ζωγραφικής. Παρόλο που ο Αλεκτορίδης στις ηθογραφικές, μυθολογικές ή θρησκευτικές συνθέσεις και στις προσωπογραφίες αξιοποιεί τα διδάγματα της Σχολής του Μονάχου, στα τοπία και τις θαλασσογραφίες του διαφαίνεται μια ιμπρεσιονιστική διάθεση στην απόδοση του θέματος με έντονα και λαμπερά χρώματα.
Ο Άθεος ή Ο θάνατος του Αθέου είναι μια ηθογραφική σύνθεση όπου απεικονίζεται η αγωνία του μελλοθανάτου με τρόπο γνωστό από συγγενικές παραστάσεις της ρομαντικής ζωγραφικής του 19ου αιώνα. Τα σκόρπια στο πάτωμα βιβλία και χαρτιά, σ’ ένα από τα οποία διακρίνεται το πιστεύω του γέροντα «ουκ έστι Θεός», καθώς και τα σύμβολα του θανάτου και της ματαιότητας αυτού του κόσμου που προσδιορίζονται από το κρανίο και το ρολόι επάνω στα ράφια της βιβλιοθήκης, μαρτυρούν την ευρύτερη παιδεία και γνώση του καλλιτέχνη, αλλά και την εξοικείωσή του με τους προβληματισμούς της εποχής του, δηλαδή του τέλους του 19ου αιώνα. Ο γέροντας, φορώντας λευκή πουκαμίσα, κείτεται στο κρεβάτι, κοιτώντας με αγωνία το μαυροντυμένο ιερέα που του παραστέκεται στις τελευταίες στιγμές του. Το φως, που προέρχεται από κάποια πηγή στα αριστερά του πίνακα, με τις έντονες αντιθέσεις που δημιουργεί, προσδίδει δραματικό χαρακτήρα στη σύνθεση. Καθώς πέφτει δυνατό πάνω στο κεφάλι του ιερέα, στο μελλοθάνατο και στα βιβλία στο πάτωμα που μαρτυρούν τις πεποιθήσεις του, εξαίρει την ουσία του θέματος, που είναι ο τρόμος του αθέου μπροστά στο θάνατο και η μετάνοιά του. Παράλληλα, τα μαύρα ρούχα του ιερέα και του βοηθού του, που στέκεται πίσω του, καθώς και η σκούρα βαριά κουρτίνα δίπλα στο κρεβάτι υποβάλλουν την αίσθηση του πένθους.