Τίτλος έργου

Συμφιλίωση και Πείσμα, 1996

Συμφιλίωση και Πείσμα, 1996
Συμφιλίωση και Πείσμα, 1996
Καλλιτέχνης
Ξένου Βάνα
(Αθήνα 1949)
Βιογραφικό του καλλιτέχνη
Όλα τα έργα του καλλιτέχνη
Βιογραφικό
Ξένου Βάνα
(Αθήνα 1949)

Η Βάνα Ξένου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική και σκηνογραφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών (1968-1973) και σκηνογραφία στην École Nationale Supérieure des Αrts Décoratifs στο Παρίσι (1973). Παρακολούθησε σεμινάρια αισθητικής και φιλοσοφίας στην École des Hautes Études en Sciences Sociales, Université Paris 8, Vencennes (1974). Είναι Ομότιμη καθηγήτρια στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο – Τμήμα Αρχιτεκτόνων (1980-2016). Το 1992-1993, δίδαξε ως επισκέπτρια καθηγήτρια στην École Nationale Supérieure des Beaux-Αrts. Το 1979 τιμήθηκε µε το βραβείο της Στέγης Καλών Τεχνών και Γραµµάτων. Το 2008 υποψήφια από την Ελλάδα για την ανάδειξη της «Γυναίκας της Ευρώπης». Παρασηµοφορήθηκε το 2014 από το γαλλικό κράτος, µε τον τίτλο, ‘Officier dans l’ordre des Palmes Académiques ’. Η Βάνα Ξένου, από τις πρώτες θεματικές ενότητές της από τη δεκαετία του 1970 έως σήμερα, επιχειρεί προσεγγίσεις, οι οποίες βασίζονται στη μελέτη λογοτεχνικών,  ιστορικών, αρχαιολογικών, φιλοσοφικών, καλλιτεχνικών πηγών και στην πλαστική τους μετάπλαση με αναγωγές σε έννοιες που αποδίδονται με έντονους συμβολισμούς.

Μοιραστείτε τη σελίδα
Υλικό
Υδατογραφία σε χαρτί μαρουφλέ
Διαστάσεις
160X118
Προέλευση
Δωρεά του καλλιτέχνιδας
Περιγραφή
Για την έκθεση "Αφιέρωμα στον Περικλή Πανταζή", της Πινακοθήκης Αβέρωφ, το 1996, η Ξένου δημιουργεί μια ακουαρέλα με τίτλο Συμφιλίωση και Πείσμα. Η σύνθεση του έργου παρουσιάζει δυο ζευγάρια προσώπων, αντεστραμμένα στη βάση τους σε μονόχρωμο φόντο, καφέ στο άνω και μαύρο στο κάτω μέρος. Με λιτά μέσα ως προς την ολιγοχρωμία, τη γραμμή, το φόντο και την απόδοση των φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών, η ζωγράφος αποδίδει τις αντιθετικές συνθέσεις με ρευστότητα του χώρου και υπαινικτική ανάπτυξη του σχεδίου. Στο άνω μέρος, στη Συμφιλίωση, τα ενωμένα κεφάλια προδίδουν επικοινωνία, με άγγιγμα με τα χείλη της μιας μορφής στο μάγουλο της άλλης και νεύμα προσέγγισης με το χέρι. Στο ανεστραμμένο κάτω μέρος, στο Πείσμα, οι μορφές δείχνουν απομάκρυνση, με έντονα, σκληρά βλέμματα προς διαφορετικές κατευθύνσεις, ενώ το χέρι υποβαστάζοντας το πρόσωπο δηλώνει περισυλλογή. Ένα είδος πνευματικότητας της απεικόνισης με υπαινικτικό τρόπο προτάσσει το μυστήριο, οδηγώντας στο συμβολισμό.