Τοπίο με δέντρα, 1924
Ο Αγήνωρ Αστεριάδης υπήρξε μαθητής του Νικολάου Λύτρα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, κατά την εποχή που κυριαρχούσε η νοοτροπία της Σχολής του Μονάχου και δεν εγκατέλειψε ποτέ την Ελλάδα για να συνεχίσει την καλλιτεχνική μαθητεία του. Το έργο του είναι άρρηκτα δεμένο με την παράδοση και ταυτόχρονα πρωτοποριακό, καθώς ανιχνεύονται σε αυτό στοιχεία της μετα-ιμπρεσιονιστικής ζωγραφικής, που γνώρισε εμμέσως από τους συναδέλφους του. Στη ζωγραφική του συνδύασε αναζητήσεις της μοντέρνας τέχνης με τη βυζαντινή και τη λαϊκή παράδοση, τις οποίες αφομοίωσε και πρόβαλε χωρίς στείρο μιμητισμό, απηχώντας τις αναζητήσεις της ελληνικότητας της “γενιάς του ’30”. Τα έργα του χαρακτηρίζονται από διάρθρωση του χώρου σε επίπεδα, κατάργηση της προοπτικής, μορφική συμπύκνωση και χρωματική τόλμη, με αποτέλεσμα να δίνουν την εντύπωση ενός αυθόρμητου και αυθεντικού κόσμου όπως αυτός στις παιδικές ζωγραφιές.