Ακρόπολη, π.1915
Μοιράζοντας, στην αρχή του 20ού αιώνα και για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες, το χρόνο του, ανάμεσα σε Αθήνα και Παρίσι, ο Λυκούργος Κογεβίνας υπήρξε από τους πρώτους Έλληνες καλλιτέχνες που αντιλήφθηκαν τη σημασία των κοσμογονικών αλλαγών που συντελούνταν στην τέχνη και τη σημασία που θα μπορούσαν να έχουν στην εξέλιξη της ελληνικής τέχνης. Παρόλο που ο ίδιος δεν προχωρεί σε τολμηρές λύσεις, πρωτοστατεί στην ίδρυση της Ομάδας «Τέχνη» το 1917, η οποία αντιπροσώπευε ό,τι πιο πρωτοποριακό υπήρχε στον εικαστικό χώρο. Ο Κογεβίνας υπήρξε ο πρώτος Έλληνας καλλιτέχνης που ασχολήθηκε με τη χαρακτική, τεχνική που τον κέρδισε τελικά, εγκαταλείποντας σταδιακά τη ζωγραφική. Η μακρά παραμονή του στο Παρίσι και οι επιδράσεις της γαλλικής ζωγραφικής είναι εμφανείς, παρά τον ήπιο χαρακτήρα που παίρνουν στο έργο του.
Στην Ακρόπολη διακρίνονται οι προβληματισμοί του καλλιτέχνη γύρω από τις κατευθύνσεις και τις επιδράσεις που δέχθηκε από τους μετα-ιμπρεσιονιστές, που γνώρισε στα συχνά ταξίδια του στο Παρίσι, για την απόδοση των τοπίων. Ο θεατρικός, όμως, αντιρεαλιστικός φωτισμός του μνημείου το συνδέει με το ιδιαίτερης βαρύτητας πολιτισμικό φορτίο του, αισθητοποιώντας μνήμες της συμβολικής χρήσης ενός χρυσαφένιου φωτός, οι οποίες παραπέμπουν στα ζωγραφικά έργα ευρωπαίων περιηγητών, με έντονη ρομαντική, λυρική διάθεση. Η απεικόνιση αρχαίων μνημείων και ιδιαίτερα της Ακρόπολης της Αθήνας, καλύπτει ένα μεγάλο μέρος της θεματογραφίας του Κογεβίνα, συνιστώντας παράλληλα και συνηθισμένο θέμα των ζωγράφων που εντάσσονται στο ιστορικό και ελληνοκεντρικό ιδεολογικό πλαίσιο του Μεσοπολέμου.
Σύνθεση, προοπτική και χρώμα δίνουν το ιδιαίτερο χαρακτήρα στα τοπία του Κογεβίνα και τονίζουν τις ξεχωριστές του εκφραστικές του δυνατότητες.
