Χιονισμένο τοπίο, π.1875
Ο Περικλής Πανταζής, φημισμένος καλλιτέχνης στο Βέλγιο –τη χώρα που αναγνώρισε ως δεύτερη πατρίδα του– και ενθουσιώδες μέλος των εκεί πρωτοποριακών ομάδων που έδρασαν στο πλαίσιο ενός αυτόχθονου ιμπρεσιονιστικού κινήματος και μιας ρεαλιστικής, μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα, αντίληψης, αναδείχθηκε σε σημαντική φυσιογνωμία της ζωγραφικής του 19ου αιώνα, τόσο στο Βέλγιο όσο και στην Ελλάδα. Ύστερα από σύντομη διαμονή στο Παρίσι το 1872, όπου γνώρισε το έργο του Courbet, και την επαφή του με καλλιτέχνες της Σχολής της Barbizon, που είχαν ενστερνιστεί τη ζωγραφική στο ύπαιθρο, σε άμεση επαφή με τη φύση, πέτυχε να συμπυκνώσει στο έργο του τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις της εποχής του, οι οποίες περνώντας μέσα από τον ιμπρεσιονισμό, οδήγησαν στην εμφάνιση του μοντερνισμού. Μια σειρά έργων που φιλοτέχνησε ο Πανταζής στα περίχωρα των Βρυξελλών στις όχθες των ποταμών Lesse, Meuse και Escaut ή στις γύρω από τις Βρυξέλλες περιοχές, δείχνουν πώς αντιλαμβάνεται ο καλλιτέχνης την απεικόνιση του τοπίου σε μια “επί τόπου” απόδοση ενός συνεχούς “γίγνεσθαι” στη φύση, η οποία εκδηλώνεται μέσα από την αλήθεια των χρωμάτων, την ποικιλία του φωτός, την υποταγή στη διαρκή κίνηση και ρευστότητα.
Ενταγμένος στην ομάδα των Βέλγων ρεαλιστών ζωγράφων ο Πανταζής συχνά επισκέπτεται το πανδοχείο Le repos des Artistes στο Anseremme, όπου σύχναζαν καλλιτέχνες που δεν ακολουθούσαν μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά είχαν ένα κοινό πιστεύω για μια ελεύθερη από τις συμβάσεις ζωγραφική. Το Χιονισμένο τοπίο πρέπει να είναι μια άποψη του Anseremme κατά τη διάρκεια του χειμώνα, όπως μπορούμε να συμπεράνουμε από άλλα έργα με παρόμοιες απόψεις αυτού του χωριού. Εδώ ο καλλιτέχνης δεν ενδιαφέρεται για την ακριβή απεικόνιση της συγκεκριμένης τοποθεσίας αλλά για την απόδοση της εντύπωσης του συνόλου μέσα από επιφάνειες δουλεμένες με τη σπάτουλα, οι οποίες αποκτούν σχεδόν μια μονοχρωμία από τις αντανακλάσεις του χιονιού σε αυτές.
